Postingan

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG Bagéan ka-7 PENCOK HIRIS KANGGO EMA

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG (Hariring Kuring Carita Urang) PENCOK HIRIS KANGGO EMA ( Bag éan ka-7 )                 Waktu kuring jeung D éman nepi ka panto hareup, Irén geus nungguan. Pok ngomong:”Ceu ngerjakeun PR téh éngké balik sakola,nya?” Enya, ”t é mbal kuring.                 Teu karasa b é l tandana bubaran sakola disada. Kuring jeung Irén indit ka imah Irén. “Tungguan di dieu sakeudeung!”ceuk Irén. Kuring cicing handapeun flamboyan bari ningalikeun kandaraan nu lalar liwat. Rupa-rupa mobil aralus pisan. Pating gurilap kacana katojo ku panon po é. Matak sérab ningalina. Motor pasiap-siap ngebut. Aya ogé délman, malahan reg eureun. Tuluy kusirna ngomong:”Néng ka Lémbang?”Moal, M ang!” ”ceuk kuring bari mundur nyisi pisan. G ék kuring diuk dina batu bari nyarand é kana tangkal flamboyan. Awak nu tadina hareudang jadi rada tiis ayeuna mah. Kaiuhan , jeung hiliwirna angin matak seger. “Ceu … Ceu … Ceu …!” Irén ngaguyahkeun. Kuring reuwas r ét ka I

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG Bagéan ka-6 HIRUP NYORANGAN

HIRUP NYORANGAN ( Bag é an ka-6 ) Mobil nu ditumpakan ku kuring jeung Déman reg eureun palebah pasir nu malang. Jut Déman turun. Tuluy dadah bari imut. Manéhna leumpang ka tonggoh. Teu karasa mobil geus nepi ka lembur. Sanepina ka imah, Ema nuju bébérés sareng tatangga. “Ceu ka dieu!”saur Ema. Kuring nyampeurkeun. Badé aya naon, Ma,” ceuk kuring. “Bieu saur Téh Aan sareng Kang Kana, urang téh dipiwarang ngalih ka kidul. Ka bumi anjeunna. Tapi Ema sarantos heula . É ngké wé tos   bérés tujuhna Apa. Kumaha ceuk Ceuceu? ”saur Ema. “Teu langkung Ema. Pami baris pisaéeun, nya ngiringan wé. Jol Si Tétéh jeung budakna nu cikal nyampeurkeun ka Ema. “Ma, naha Ema téh rék ningalkeun abdi?”ceuk Si Tétéh. Meureun ti tadi téh ngadédéngékeun di buruan.”Lain kitu Ema bakal balik ka dieu saminggu sakali. Rék   némpoan kebon. Sanajan ngan satalapok kéong gé lumayan cauna. Kuring salila lima peuting mikir. Lamun milu ka Ema cicing jeung batur , teu kabayang biheung bisa ngapalkeun.

PKP OH PKP ( PUISI PKP )

Gambar
   Bu Pengawas , Bu GI dan Peserta PKP Kelas Rendah     Kecamatan Lembang PKP OH PKP (Puisi PKP) Ku : Inah Enceu Poé Ahad, mangsana peré Waktuna istirahat, nyalsé Kudu palatihan Pékapé Ngeureuyeuh sanajan capé In hiji taya nu kudu dipigawé In dua mimiti aya LK kudu onlén Loding, unavailable, érror baé Aplod LK kudu mulan-malén Janari buru-buru onlén deui Dina  kaayaan keur sepi Néang LK peuting tadi Haté bungah LK geus nepi Leuheung mun kelompokna kompak Nyusun tugas imet, heunteu ngacak Kadang babaturan teu nyampak Sakapeung haté sok soak On hiji RPP, nyieun nu HOTS Mungguhing Penilaianana mah HOTS Najan LK aya nu tinggal niron Ngonsép kudu rada alon-alon In tilu can parat tugas Geus aya anu ngahiras Cenah bantosan sing ihlas Teu téga ningali anu ngahélas Sanajan haté teu yakin bisa Sabab  tugas nu kuring gé loba Ngonsép, ngetik, jeung sajabana Jaba kudu onlén, aplod sagala Ti harita saré gi

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG Bagéan ka-5 Bapa Maot

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG  BAPA MAOT ( Bagéan ka-5 ) Baju saragam nu anyar meunang ngaput diajaran ku kuring. Kuring ngenteung hareupeun kaca bari nilik-nilik diri. Pantes heunteu maké saragam nu anyar. Sanggeus ngarasa pantes tuluy ka luar ti kamar. “Ma, Apa, tingal!”ceuk kuring. “Pantes jeung geulis!” saur Ema sareng Apa. “Énjing sakola téh?”saur  Apa bari nyurucudkeun cai soca. “Énjing mah Minggu, pagéto, ” saur  Ema. “Nya atuh sugan wé Apa kaburu damang. Éngké mun ka Lémbang rék dipegat sisi jalan, ” saur  Apa dumareuda. Kuring unggeuk sabab ieu dina tikoro asa nyelek, cimata teu beunang ditahan. Puguh ti sakola sakitu lungséna katambah ningali  Apa jiga kitu asa taya tangan pangawasa. Kuring tuluy diuk. “Ayeuna mah Apa sing damang heula. Urang doakeun ku urang, Ceuceu téh sing pinter salawasna. Sing aya biayana ti mana wé, sanajan kebon urang tos dijual. Sugan wé kagantian deui keur modal urang pepelakan!” saur  Ema. Ceuceu sing pinter, sing tawakal, si

sajak & puisi

2. (Senen, 15-07-2019)                                                        DI PERTELON Mangsa kalangkang sapanjang badan Nitih wanci niat mahet jangji Ngan hanjakal kahalang rasa hariwang Pasini ingkar jiga po é  nu kamari Di pertelon jalan nu biasa Kuring nungguan salila-lila Unggal jalma ngaliwat ditanya Sugan panggih jeung man é hna Lalaunan langit robah warna Tina biru kana oranye, jingga Layung ngempur sampurna Tapi tetep anjeun teu aya Kuring mulang, ngal é ngkahkeun suku Panasaran ninggali ka tukang Rentang-rentang anjeun datang Kuring pinuh ku hanjelu Hanjelu ningal anjeun r é r é nd é ngan Bari jeung pacepeng-cepeng panangan Anjeun mopohkeun jangji urang Mun kitu kuring dianggap ilang 1. (10-7-2019)                                KASURA Kasura ku cucuk mah peurihna teu lila Kasura ku beling mah peurihna leuheung Kasura ku jarum  mah aya eureunna Kasura ku panah cinta tara sakeudeung Kasura  kitu salah kieu salah Disuat pasti karasa

Cerpen : Lembayung di Batas Kota

LEMBAYUNG DI BATAS KOTA Hari itu sudah sangat sore ketika aku sampai di pasar. Betapa berat rasanya meninggalkan ibu sendirian di gubug bilik bambu. “Maafkan aku , Ibu. Semoga lewat do’amu aku akan bertahan hidup,” kataku dalam hati. Air mata pun tak tertahan dari sudut mata. Aku benahi kantong keresek yang penuh dengan pakaian dan buku-buku. Andai saja kupunya koper atau rangsel mungkin tak repot begini. Walaupun begitu tak membuatku mundur pulang ke rumah.             Angkot yang kunaiki mulai melaju. Kerinduan demi kerinduan terus membuntutiku. Kenangan masa silam bagaikan layar lebar terpampang di hadapanku. Mampuhkah aku mengubur kerinduan-kerinduan itu. Bisakah aku menyimpan semua kenangan. Adakah obat penawar luka agar aku dapat melalui jalan yang berliku.             Kerinduan-kerinduan yang menumpuk. Kasih sayang yang terhalang. Rasa cinta yang tertunda. Seakan menjadi penyebab berat dan pusingnya kepala. Saputangan kenanganpun sudah tak kering lagi. Karena terlalu de

Cerpen : Serantang Bakso di Gerimis Hujan

Serantang Bakso di Gerimis Hujan Sore itu, entah mengapa   aku ingin sekali ke rumah temanku. Padahal aku harus cepat-cepat pulang ke rumah. Temanku, Yudi namanya. Kami telah berteman setahun yang lalu. Seperti biasa setiap aku akan mengetuk pintu, pintu langsung dibuka. Seakan Yudi tahu kalau     aku ada di luar. Aku disambut dengan senyum yang manis. Senyum itu tak asing lagi bagiku, karena setiap jam istirahat dia selalu tersenyum di depan pintu kelasku. Aku masuk ke dalam rumah mengikuti langkahnya. Dia isyarat dengan tangannya supaya aku duduk. Aku duduk setelah salaman dengan Mimih, ibunya Yudi. Aku menunduk malu karena ada Mimih duduk di sampingku. Ingin rasanya aku pulang   walau baru datang. Tetapi kuurungkan niatku, karena hujan tiba-tiba turun. “Mimih mau pergi dulu ke warung ya ,Nina?” kata Mimih. “Ya, Mih,” jawabku. Hatiku agak sedikit lega. Walaupun begitu ada rasa takut, karena di rumah cuma berdua dengan Yudi. “Nina, Yudi ke luar sebentar!” kata Yudi. “Y